Het concert gaf een mooi beeld van de hier verzamelde kunde en creativiteit. De hoofd- en plusvakken presenteerden zich: een of meer ingestudeerde werken (de hoofdvakken zingen en dirigeren), verrassende improvisaties (hoofdvak orgel, plusvak slagtechniek), instrumentale en vocale bijdragen van deze en gene (van Catharina van Rennes via Fauré naar Händel en Bach), en Buxtehudes cantate 'Alles was ihr tut' (plusvak zingen). Zelfs de verdiepingsgroep, waar in de loop van de week veel meer werd gepraat en gediscussieerd dan gezongen, liet zich vierstemmig horen! De invalshoek van de blogtekst van gister - de klokken van Hoeven - was minder origineel dan ik dacht, want Edith Piaffs Les trois cloches werd gecoverd, onder de titel De bel ('Als de bel weerklikt in Hoeven / zo nadrukkelijk en sterk, / weten wij: Niet langer toeven, / laat ons gaan nu! Aan het werk!'). Even was er zelfs een bell-choir, een onbekend verschijnsel in de Nederlandse kerkmuziekwereld, maar Hoeven staat voor niets. Al dit belgeweld leidde tot een cadeau voor Elske: een heuze kloosterbel!  

De laatste completen, de laatste lauden, het laatste inzingen op de cour onder leiding van Monique. Maar bij al dit 'laatste' hoort een 'eerste', iets wat dezer dagen nog niet eerder is geweest: Hoeven wordt afgesloten met een dienst van Schrift en Tafel. Na de laatste tutti-sessie en na de laatste koffie op de nog altijd zonnige cour, luidt de klok. Op de trappen direct voor de ingang zingen Elske, Monique en Aleida Mendelssohns 'Hebe deine Augen auf'. Dan zwaait de deur open, uit de kerk klinkt Gijs' inzet voor Psalm 122 en zingend lopen we de kapel in, de ruimte waar deze week al zoveel op zijn plek viel: 'Jeruzalem, dat ik bemin, wij treden uwe poorten in, u, Godsstad, mogen wij ontmoeten'. 

Nu laat ons gaan: enerzijds vreugdevol en vol verlangen ergens heen gaan, anderzijds uitgezonden worden (voor wie het na wil lezen: Zacharia 8, 18-23 en Matteüs 10,5-14). Hoe herkenbaar: voor velen is Hoeven een warm bad. Dat wat voor jou zo belangrijk is en wat je zo diep raakt - liturgie, kerkmuziek - is hier vanzelfsprekend; je deelt het samen en daarin deel je in elkaar. Nu, in de wetenschap dat ieder zo weer uitwaaiert, dringt het besef door dat het een kunst die warmte vanhieruit mee te dragen, opdat je in de eigen praktijk verwarmend aanwezig zult zijn. Het laatste klokgelui, bij het Onze Vader, draagt ver. 

Voordat ieder zijns weegs gaat is er nog een gezamenlijke lunch. Dan volgt het afscheid. Schrik niet, het vraagt meer dan een uur! Maar hier in Hoeven is dat volstrekt normaal! Tot volgend jaar, zegt iedereen. Met Psalm 122 vers in het geheugen - in de bekende berijming én in de prachtige versie van Sytze de Vries en Willem Vogel - denk ik: 'kom, ga met ons en doe als wij!'