Het duister is nodig om het licht te kunnen zien. Quartier: 'In het enige mystieke visioen dat ons van Sint Benedictus is overgeleverd, staat het licht centraal. Hij staat vóór het nachtofficie aan het raam en kijkt “in het holle van de nacht”, aldus zijn biograaf Gregorius de Grote. Dan, aan de rand van de liturgie, ziet hij ineens “hoe een van boven neerdalend licht het nachtelijk duister geheel verdreef. De hele wereld werd hem, als in één zonnestraal voor ogen gevoerd.'
Benedictus kon dat moment niet zelf oproepen; dit soort momenten - visioenen - komen onverwacht, zijn gratuit, overkomen je. En dat kan alleen als je drie jaar in een grot durft te gaan zitten, zoals Benedictus. Als je dag na dag durft te heiligen met altijd maar weer het getijdengebed (ook als het je niet uitkomt!) Juist in die onverwachte momenten, zegt Quartier, kunnen we samenhangen zien die anders verborgen blijven. 'Om de tegenwoordigheid van de God te kunnen zien moet het eerst donker worden. We moeten ruimte maken in onze liturgische gemeenschap en in onszelf. Dat valt nog niet mee. Ons leven is bijna altijd ‘verlicht’, we maken zelfs de nacht kunstmatig tot dag. Nachtelijke liturgische momenten zijn schaars geworden. In het klooster is er nog iets van te bespeuren wanneer we in de vroege dienst de dageraad meemaken.'

Wat heb ik geleerd vandaag?

'Dat de stilte wat dat met je kan doen. Het trof me wat hij zei over zingen: aan het begin van de regel langzaam naar buiten bewegen, en aan het eind van de regel weer naar binnen buigen. En zo zing je de hele psalm door, biddend. 
Soms - ik zeg het voorzichtig hoor - lijkt het dat het bij ons meer om het zingen gaat dan om wat je zingt. Lekker zingen, zeg maar, in plaats van tekst en melodie binnen laten komen. Het gaat om inademen, dat neem ik mee.'

Quote van de dag

Het is een legende en dus is het waar! 

Thomas Quartier, naar aanleiding van het lichtvisioen van Benedictus van Nursia (opgetekend door zijn biograaf Gregorius de Grote).